#66 FROM CORSICA TO FRANCE EMPIRE: THE RISE OF NAPOLEON BONAPARTE (1804-1814/1815)

KORSİKA’DAN FRANSA İMPARATORLUĞA: NAPOLYON BONAPART’IN YÜKSELİŞİ (1804-1814/1815)

Jun 13, 2024

tarihland-iniz / you have been historicized

Napoleon Bonaparte, a name synonymous with military genius and imperial ambition, stands as one of history's most influential figures. Born on the island of Corsica in 1769, Napoleon rose to prominence during the French Revolution, ultimately crowning himself Emperor of the French. His life and legacy are marked by his unparalleled military campaigns, sweeping reforms, and the establishment of the Napoleonic Code. This article delves into Napoleon's rise to power, his military conquests, administrative reforms, personal relationships, and lasting impact on Europe.

His Early Life and Military Career

Napoleon Bonaparte was born on August 15, 1769, in Ajaccio, Corsica, shortly after the island became a French territory. His family, of minor Italian nobility, had relocated to Corsica in the 16th century. Despite his Corsican origins and Italian heritage, Napoleon adopted French nationality and entered the French military academy at Brienne-le-Château at the age of nine. His academic prowess and strategic acumen soon became evident, setting the stage for his rapid ascent.

In 1785, at just 16 years old, Napoleon graduated from the École Militaire in Paris, becoming a second lieutenant of artillery. His early military career was characterized by his participation in the Siege of Toulon in 1793, where his strategic brilliance earned him a promotion to brigadier general. Napoleon's success continued with his Italian Campaign in 1796-1797, where he demonstrated his tactical genius, securing multiple victories against Austrian forces and expanding French influence in Italy.

Rise to Power and Relationship with the French Revolution

Napoleon's political career began in earnest with the Coup of 18 Brumaire (November 9, 1799), which overthrew the French Directory. With the establishment of the Consulate, Napoleon positioned himself as First Consul, effectively becoming the ruler of France. In 1802, a plebiscite confirmed his role as First Consul for life, and by 1804, he had crowned himself Emperor Napoleon I, solidifying his control over France and its territories.

Napoleon's rise to power was deeply intertwined with the French Revolution. The revolution had created a power vacuum and a turbulent political landscape, which Napoleon navigated skillfully. He portrayed himself as a defender of the revolution's ideals while consolidating power and eventually establishing an authoritarian regime. His reforms aimed at stabilizing France and institutionalizing many revolutionary principles, albeit under his centralized control.

Military Campaigns and Conquests

Napoleon's military campaigns are legendary, marked by strategic innovation and relentless ambition. His most notable campaigns include the Italian Campaign (1796-1797), where Napoleon's victories against the Austrian forces in Italy established him as a formidable military leader. His strategic maneuvers and decisive battles, such as the Battle of Rivoli, secured French dominance in the region. The Egyptian Campaign (1798-1801), aimed at undermining British influence in the Mediterranean and accessing trade routes to India, began with the successful Battle of the Pyramids. However, the British naval victory at the Battle of the Nile and logistical challenges eventually forced Napoleon to abandon his Egyptian ambitions. The Napoleonic Wars (1803-1815) were a series of conflicts involving various European coalitions against Napoleon's France. Key battles include Austerlitz (1805), where Napoleon achieved a decisive victory against Russian and Austrian forces, and Waterloo (1815), where his final defeat marked the end of his rule. Napoleon's military strategies and campaigns not only reshaped Europe but also introduced new tactics and organizational methods that influenced future military doctrines worldwide.

The Battle of Waterloo

The Battle of Waterloo, fought on June 18, 1815, stands as one of the most significant events in European history, marking the end of the Napoleonic Wars and Napoleon's rule. After escaping from exile on the island of Elba, Napoleon returned to France in March 1815, beginning his "Hundred Days" reign. Europe quickly mobilized against him, and the Seventh Coalition, comprising the United Kingdom, Prussia, Austria, and Russia, formed to defeat him.

Waterloo, located in present-day Belgium, became the decisive battlefield. Napoleon's forces, numbering around 73,000, faced the Duke of Wellington's Anglo-Allied army of 68,000 and the Prussian army led by Gebhard Leberecht von Blücher. The battle began with Napoleon's characteristic aggressive tactics, but strategic missteps, including delayed attacks and underestimated enemy resilience, weakened his position. Wellington's forces held firm, and the timely arrival of the Prussian army turned the tide against Napoleon. By the evening, his army was in disarray, and the defeat was complete. The Battle of Waterloo ended Napoleon's ambitions and led to his second abdication and exile to Saint Helena, where he spent the remaining years of his life.

Administrative Reforms

Napoleon's impact extended beyond the battlefield; his administrative reforms had lasting effects on French society and governance. The Napoleonic Code (1804) is one of his most enduring legacies, reforming French civil law to emphasize clearly written, accessible laws, equality before the law, and the protection of property rights. This legal framework influenced many modern legal systems worldwide. In addition to legal reforms, Napoleon implemented significant educational reforms. He established a centralized educational system, including the creation of lycées to train civil servants and military officers, aiming to standardize education and promote meritocracy. Economic reforms included the establishment of the Bank of France and the introduction of a more efficient tax system to stabilize the economy. Napoleon's reforms aimed at consolidating his power while modernizing the French state. His efforts to centralize administration and standardize legal codes had a profound and lasting impact on France and many other countries.

Great Love: Josephine de Beauharnais

Napoleon's personal life was marked by his passionate relationship with Joséphine de Beauharnais. Joséphine, a widow with two children, captivated Napoleon with her charm and sophistication. They married on March 9, 1796, just before Napoleon embarked on his Italian campaign. Despite their deep affection, their marriage was troubled by Joséphine's infidelities and Napoleon's long absences. Napoleon's love for Joséphine influenced many of his decisions, and her status as Empress added to his prestige. However, their union was strained by Joséphine's inability to produce an heir, which led to their divorce in 1810. Napoleon's subsequent marriage to Marie Louise of Austria was a strategic alliance aimed at securing an heir and strengthening his position in Europe.

The end of Napoleon and Joséphine's marriage was a deeply emotional and strategic turning point. Despite their divorce, Napoleon ensured Joséphine retained her title and properties, reflecting his enduring affection and respect. Joséphine remained an influential figure, and her legacy continued through her children, who maintained prominent roles in European nobility.

Marriage to Marie Louise and Children

Following his divorce from Joséphine, Napoleon married Marie Louise of Austria on April 2, 1810. This marriage was intended to solidify an alliance with Austria and produce an heir. Marie Louise gave birth to Napoleon's only legitimate son, Napoleon François Charles Joseph Bonaparte, also known as the King of Rome, on March 20, 1811. The birth of his son was a significant moment for Napoleon, as it ensured the continuation of his dynasty. However, the marriage, although politically advantageous, lacked the deep personal connection Napoleon had with Joséphine.

Exile and Death

After his defeat at Waterloo, Napoleon was exiled to the remote island of Saint Helena in the South Atlantic. Life in exile was harsh and isolated. Napoleon lived under constant surveillance by the British, who were determined to prevent any escape attempts. His health gradually deteriorated, and he spent his days dictating his memoirs, reflecting on his past glories and defeats. The conditions on Saint Helena, combined with his declining health, took a toll on him. Napoleon died on May 5, 1821, under circumstances that have been the subject of much speculation and debate. Some theories suggest he died of stomach cancer, while others propose he may have been poisoned. Despite various theories, the exact cause of his death remains uncertain.

Legacy

Napoleon Bonaparte's legacy is multifaceted. He is remembered as a military genius whose campaigns reshaped Europe and as a reformer whose legal and administrative changes had long-lasting impacts. Despite the controversies surrounding his rule, including his authoritarian tendencies and the immense human cost of his wars, Napoleon's influence on modern statecraft, law, and military strategy is undeniable. His life and career continue to be studied and debated, underscoring his enduring impact on history.

References

Aksöz, A. (2022). Biz ve Öteki Arasında Fransa’nın Mısır’ı İşgali ve Kültürel Sömürgecilik. Türkiye Siyaset Bilimi Dergisi, 5(2), 259-269.

Chandler, D. G. (1966). The Campaigns of Napoleon. Scribner.

Dwyer, P. (2008). Napoleon: The Path to Power 1769-1799. Yale University Press.

Englund, S. (2005). Napoleon: A Political Life. Scribner.

Horta Sanz, M. (2014). Napolyon Döneminde Fransa’ya Karşı Yürütülen İspanyol Bağımsızlık Savaşi’nda Gayri Nizami Kuvvetler (1808-1814). Tarih Dergisi(59), 113-135.

Kuray, G. (1987). Avrupa’da Gözlenen Napolyon Çağı Bunalımının İtalyan ve Türk Kültürleri Üzerindeki Etkileri. BELLETEN, 51(201), 1209-1214.

Kuzucu, S. (2013). Rus Çarı I. Pavel Dönemi Osmanlı-Rus Siyasi İlişkileri ve Napolyon’a Karşı Ortak Mücadele. Karadeniz Araştırmaları, 38(38), 75-87.

Lyons, M. (1994). Napoleon Bonaparte and the Legacy of the French Revolution. St. Martin's Press.

Morkva, Valeriy. “Fathoming the Warm Waters: The Russian Mediterranean Adventure in the Age of Napoleonic Wars, 1798-1807”. Cappadocia Journal of Area Studies 4, sy. 1 (Haziran 2022): 25-39.

Roberts, A. (2014). Napoleon: A Life. Viking.

Saraç, Z. (2024). Kitap Tanıtımı: Napoleon-Hayatı, Çev: Barbaros Uzunköprü), Kronik Yayınları, İstanbul 2023. Vakanüvis - Uluslararası Tarih Araştırmaları Dergisi, 9(1), 932-937.

Süslü, A. (1983). Osmanlı İmparatorluğunu Paylaşma Projeleri, 1807-1812. BELLETEN, 47(187), 745-774.

Süslü, A. (1983). Osmanlı-Fransız Diplomatik İlişkileri, 1798-1807. BELLETEN, 47(185), 259-280.

Uluerler, S. (2021). 1807 Yılında Napolyon Bonapart’ın Fransa-Osmanlı- İran Üçlü İttifak Planları ve Sonuçları. Akademik MATBUAT, 5(1), 1-24.

Uzunçarşılı, İ. H. (1964). Bonapart’ın Cezzar Ahmed Paşa’ya Mektubu ve Akkâ Muhasarasına Dair Bir Deyiş. BELLETEN, 28(111), 451-458.

Yenidünya, S. (2019). Napolyon’un Şark Politikasını İhyâ Etmek: Horace Compte Sebastiani’ın İstanbul-Mısır Seyahatleri (1801–1802) ve Raporları. Çanakkale Araştırmaları Türk Yıllığı, 17(27), 89-125.

Yüksel, Ç. (2023). Napolyon Bonapart ve Mustafa Kemal Atatürk’ün En Önemli Savaşları Hakkında Bir Karşılaştırma: Austerlitz Savaşı ve Büyük Taarruz. Akademik Tarih Ve Düşünce Dergisi, 10(2), 397-414.

Napolyon Bonaparte, askeri deha ve imparatorluk hırsıyla özdeşleşen bir isim olarak, tarihin en etkili figürlerinden biri olarak duruyor. 1769 yılında Korsika adasında doğan Napolyon, Fransız Devrimi sırasında yükselerek nihayetinde kendini Fransız İmparatoru ilan etti. Hayatı ve mirası, benzersiz askeri seferleri, kapsamlı reformları ve Napolyon Yasası’nın kurulması ile işaretlenmiştir. Bu makale, Napolyon’un iktidara yükselişini, askeri zaferlerini, idari reformlarını, kişisel ilişkilerini ve Avrupa üzerindeki kalıcı etkisini inceliyor.

Çocukluğu ve Askeri Kariyeri

Napolyon Bonaparte, Korsika’nın Fransız toprağı olmasından kısa bir süre sonra, 15 Ağustos 1769’da Ajaccio, Korsika’da doğdu. Ailesi, 16. yüzyılda Korsika’ya yerleşmiş küçük İtalyan soylularındandı. Korsikalı kökenleri ve İtalyan mirasına rağmen, Napolyon Fransız vatandaşlığını benimsedi ve dokuz yaşında Brienne-le-Château’daki Fransız askeri akademisine girdi. Akademik yetenekleri ve stratejik zekası kısa sürede belirginleşti ve hızlı yükselişi için zemin hazırladı. 1785’te, henüz 16 yaşındayken, Napolyon Paris’teki École Militaire’den mezun olarak topçu teğmeni oldu. Erken askeri kariyeri, 1793’teki Toulon Kuşatması’na katılımıyla karakterize edilir ve burada stratejik parlaklığı ona tuğgeneral rütbesini kazandırdı. Napolyon’un başarıları, 1796-1797 yıllarındaki İtalya Seferi ile devam etti; burada Avusturya kuvvetlerine karşı bir dizi zafer kazanarak Fransız etkisini İtalya’da genişletti ve taktiksel dehasını kanıtladı.

İktidara Yükselişi ve Fransız Devrimi ile İlişkisi

Napolyon’un siyasi kariyeri, Fransız Direktuarı’nın devrildiği 18 Brumaire Darbesi (9 Kasım 1799) ile ciddi anlamda başladı. Konsüllük kurulduktan sonra Napolyon kendisini Birinci Konsül olarak konumlandırarak fiilen Fransa’nın yöneticisi oldu. 1802’de yapılan bir plebisit onun ömür boyu Birinci Konsül olarak kalmasını onayladı ve 1804’te kendisini İmparator Napolyon I olarak taçlandırarak Fransa ve toprakları üzerindeki kontrolünü sağlamlaştırdı. Napolyon’un iktidara yükselişi Fransız Devrimi ile derinden iç içe geçti. Devrim, bir güç boşluğu ve çalkantılı bir siyasi manzara yaratmıştı ve Napolyon bunu ustalıkla yönetti. Devrimin ideallerinin savunucusu olarak kendini tanıttı ancak gücü merkezileştirerek otoriter bir rejim kurdu. Reformları, Fransa’yı istikrara kavuşturmayı ve devrimci ilkeleri kurumsallaştırmayı amaçladı, ancak bunları merkezi kontrolü altında gerçekleştirdi.

Askeri Seferler ve Fetihler

Napolyon’un askeri seferleri, stratejik yenilikler ve bitmek bilmeyen bir hırs ile işaretlenmiştir. En dikkate değer seferleri arasında, İtalya Seferi (1796-1797) yer alır; burada Napolyon, Avusturya kuvvetlerine karşı kazandığı zaferlerle bölgedeki Fransız üstünlüğünü güvence altına aldı. Stratejik manevraları ve Rivoli Muharebesi gibi kesin zaferleri, bölgedeki Fransız egemenliğini sağlamlaştırdı. Mısır Seferi (1798-1801), Akdeniz’deki İngiliz etkisini zayıflatmayı ve Hindistan’a ticaret yollarına erişmeyi amaçlıyordu, Pyramids Muharebesi ile başladı. Ancak, İngilizlerin Nil Muharebesi’ndeki deniz zaferi ve lojistik zorluklar, Napolyon’un Mısır’daki emellerini terk etmesine neden oldu. Napolyon Savaşları (1803-1815), Napolyon’un Fransasına karşı çeşitli Avrupa koalisyonlarını içeren bir dizi çatışmaydı. Anahtar savaşlar arasında Austerlitz (1805) yer alır; burada Napolyon, Rus ve Avusturya kuvvetlerine karşı kesin bir zafer kazandı ve Waterloo (1815), Napolyon’un nihai yenilgisini işaret etti. Napolyon’un askeri stratejileri ve seferleri sadece Avrupa’yı şekillendirmekle kalmadı, aynı zamanda gelecekteki askeri doktrinleri etkileyen yeni taktikler ve örgütsel yöntemler tanıttı.

Waterloo Muharebesi (1815)

18 Haziran 1815’te yapılan Waterloo Muharebesi, Napolyon Savaşları’nın ve Napolyon’un yönetiminin sonunu işaret eden Avrupa tarihinin en önemli olaylarından biridir. Elba Adası’ndan kaçtıktan sonra Napolyon, Mart 1815’te Fransa’ya geri döndü ve “Yüz Gün” hükümdarlığını başlattı. Avrupa hızla ona karşı harekete geçti ve İngiltere, Prusya, Avusturya ve Rusya’yı içeren Yedinci Koalisyon, onu yenmek için kuruldu. Belçika’nın günümüzdeki sınırları içinde bulunan Waterloo, belirleyici savaş alanı oldu. Napolyon’un yaklaşık 73.000 kişilik kuvveti, Wellington Dükü’nün 68.000 kişilik Anglo-Müttefik ordusu ve Prusya ordusu tarafından karşılandı. Savaş, Napolyon’un karakteristik agresif taktikleri ile başladı, ancak stratejik hatalar, gecikmiş saldırılar ve düşman direncinin hafife alınması, pozisyonunu zayıflattı. Wellington’un kuvvetleri direndi ve Prusya ordusunun zamanında gelişi, Napolyon’a karşı savaşı çevirdi. Akşam saatlerinde, ordusu düzensiz hale geldi ve yenilgi tamamlandı. Waterloo Muharebesi, Napolyon’un hırslarının sonunu getirdi ve ikinci kez tahttan feragat etmesine ve Saint Helena’ya sürgün edilmesine yol açtı, burada hayatının geri kalan yıllarını geçirdi.

İdari Reformlar

Napolyon’un etkisi savaş meydanının ötesine geçti; idari reformları Fransız toplumu ve yönetimi üzerinde kalıcı etkiler bıraktı. Napolyon Yasası (1804), Fransız medeni hukukunu yeniden düzenleyerek açıkça yazılmış, erişilebilir yasalar, yasa önünde eşitlik ve mülkiyet haklarının korunmasına vurgu yaparak en kalıcı miraslarından biridir. Bu yasal çerçeve, dünya çapında birçok modern hukuk sistemini etkiledi. Hukuki reformların yanı sıra, Napolyon önemli eğitim reformları da gerçekleştirdi. Merkezi bir eğitim sistemi kurarak, sivil hizmetkârları ve askeri subayları eğitmek için liseler oluşturdu, eğitimi standartlaştırmayı ve liyakati teşvik etmeyi amaçladı. Ekonomik reformlar arasında Fransa Bankası’nın kurulması ve daha verimli bir vergi sisteminin tanıtılması yer aldı, böylece ekonomiyi istikrara kavuşturdu. Napolyon’un reformları, gücünü sağlamlaştırmayı ve Fransız devletini modernize etmeyi amaçladı. İdari düzenlemeleri merkezileştirme ve yasal kodları standartlaştırma çabaları, Fransa ve birçok başka ülke üzerinde derin ve kalıcı bir etki yarattı.

Büyük Aşkı: Joséphine de Beauharnais

Napolyon’un kişisel hayatı, Joséphine de Beauharnais ile olan tutkulu ilişkisiyle işaretlenmiştir. Joséphine, iki çocuklu dul bir kadın olarak, cazibesi ve sofistike tavırlarıyla Napolyon’u büyüledi. Napolyon’un İtalya seferine çıkmadan hemen önce, 9 Mart 1796’da evlendiler. Derin sevgilerine rağmen, evlilikleri Joséphine’in sadakatsizlikleri ve Napolyon’un uzun süreli yoklukları nedeniyle sıkıntılıydı. Napolyon’un Joséphine’e olan sevgisi, birçok kararını etkiledi ve onun imparatoriçe statüsü, Napolyon’un prestijine katkıda bulundu. Ancak, Joséphine’in bir varis doğuramaması evliliklerini zorladı ve 1810’da boşanmalarına yol açtı. Napolyon’un ardından Avusturya’lı Marie Louise ile evlenmesi, stratejik bir ittifak olup, bir varis güvence altına almayı ve Avrupa’daki konumunu güçlendirmeyi amaçladı. Napolyon ve Joséphine’in evliliğinin sona ermesi, derin duygusal ve stratejik bir dönüm noktasıydı. Boşanmalarına rağmen, Napolyon Joséphine’in unvanını ve mülklerini korumasını sağladı, ona olan kalıcı sevgisini ve saygısını yansıtarak. Joséphine, etkili bir figür olarak kaldı ve mirası, Avrupa soyluluğunda önde gelen roller üstlenen çocukları aracılığıyla devam etti.

Marie Louise ile Evliliği ve Çocukları

Joséphine’den boşandıktan sonra, Napolyon 2 Nisan 1810’da Avusturya’lı Marie Louise ile evlendi. Bu evlilik, Avusturya ile bir ittifakı pekiştirmeyi ve bir varis sağlamayı amaçlıyordu. Marie Louise, Napolyon’un tek meşru oğlu olan Napolyon François Charles Joseph Bonaparte, diğer adıyla Roma Kralı’nı, 20 Mart 1811’de dünyaya getirdi. Oğlunun doğumu, Napolyon için hanedanının devamını sağladığı için önemli bir an oldu. Ancak, bu evlilik, politik olarak avantajlı olsa da, Napolyon’un Joséphine ile sahip olduğu derin kişisel bağdan yoksundu.

Sürgünü ve Ölümü

Waterloo’daki yenilgisinin ardından, Napolyon Güney Atlantik’teki uzak Saint Helena Adası’na sürgün edildi. Sürgündeki yaşam zor ve izoleydi. Napolyon, kaçma girişimlerini önlemekte kararlı olan İngilizler tarafından sürekli gözetim altında tutuldu. Sağlığı giderek kötüleşti ve günlerini hatıralarını dikte ederek, geçmiş ihtişamlarını ve yenilgilerini yansıtarak geçirdi. Saint Helena’daki koşullar ve sağlık durumunun bozulması, ona ağır bir darbe indirdi. 5 Mayıs 1821’de, ölümü hakkında çok fazla spekülasyon ve tartışma konusu olan şartlar altında öldü. Bazı teoriler, mide kanserinden öldüğünü öne sürerken, diğerleri zehirlenmiş olabileceğini iddia eder. Çeşitli teorilere rağmen, ölümünün kesin nedeni belirsizliğini koruyor.

Napolyon Bonaparte, Avrupa’yı yeniden şekillendiren askeri bir deha olarak ve uzun süreli etkileri olan reformlarıyla hatırlanır. Otoriter eğilimleri ve savaşlarının büyük insani maliyeti de dahil olmak üzere yönetimiyle ilgili tartışmalara rağmen, Napolyon’un modern devlet yönetimi, hukuk ve askeri strateji üzerindeki etkisi yadsınamaz. Hayatı ve kariyeri, çalışılmaya ve tartışılmaya devam ederek, tarihe olan kalıcı etkisini vurguluyor.

Kaynaklar